Снорри Стурлусон

Младшая Эдда (Часть 2)

ok enn með máli einu.

Þenna hátt kalla menn áttmælt:

10. Jörð verr siklingr sverðum,

sundr rjúfa spjör undir,

lind skerr í styrr steinda,

stökkr hauss af bol lausum,

falla folks á velli,

fremr mildur jöfurr hildi,

egg bítr á lim lýti,

liggr skör sniðin hjörvi.

Hér er mál fyllt í hverju vísuorði. Þessi er inn þriði, fjórðungalok:

11. Úskelfir kan ulfum

auðmildr búa gildi.

Lætr gylðis kyn gáti

gunnsnarr una harri.

Fær gotna vinr vitni

valbjór afar stóran.

Vargr tér ór ben bergja

blóðdrykk ok grön rjóða.

Hér lýkr máli í tveim vísuorðum. Sá háttr, er nú skal rita, er inn fjórði þeira, er breyttir eru, en inn fimmti at háttatali.

Þetta er stælt kallat:

12. Hákun veldr ok hölðum,

harðráðum guð jarðar

tyggja lér með tíri,

teitr þjóðkonungs heiti.

Vald á víðrar foldar,

vindræfrs jöfurr gæfu

öðlingi skóp ungum,

örlyndr skati görla.

Hér er svá:

Hákun veldr ok hölðum

teitr þjóðkonungs heiti,

en annat ok it þriðja vísuorð er sér um mál, ok er þat stál kallat.

Þessi er inn sétti, hjástælt:

13. Manndýrðir fá mærðar,

mæt öld, fira gæti,

lýtr, auðgjafa ítrum,

öll. Stóð sær of fjöllum.

Rjóðvendils gatk randa

ræki-Njörð at sækja,

hæf ferð var sú harða,

heim. Skaut jörð ór geima.

Þetta köllum vér hjástælt. Hér er it fyrsta vísuorð ok annat ok it þriðja sér um mál, ok hefir þó þat mál eina samstöfun með fullu orði af inu fjórða vísuorði. En þær fimm samstöfur, er eftir fara, lúka heilu máli, ok skal orðtak vera forn minni.

Þessi er hinn sjaundi, langlokum:

14. Hákun ræðr með heiðan,

hefir drengja vinr fengit,

lönd verr buðlings brandi

breiðfelld, mikit veldi,

rógleiks náir ríki

remmi-Týr at stýra,

öld fagnar því, eignu,

orðróm konungsdómi.

Hér hefr upp má í inu fyrsta vísuorði ok lýkr í inu síðasta, ok eru þau sér um mál.

Þessi er inn átti háttrinn, tiltekit:

15. Þeim er, grundar grímu

gjaldseiðs ok var faldinn,

drótt man enn þat, átti

áðr hans faðir ráða.

Gunnhættir kná grýttu,

gramr býr of þreki, stýra,

stórt ræðr hann en hjarta

hvetr, buðlinga setri.

Hér er inn fyrri vísuhelmingr leiddr af þeirri vísu, er áðr var kveðin, ok fylgir þat málsorð, er afleiðing er kölluð, er síðast var í inni fyrri vísu, þessum vísuhelmingi, ok er sá vísuhelmingr eigi elligar rétts at máli.

Þessi er inn níundi háttr, drögur:

16. Setr og vísa vitran

vígdrótt, en þar hníga,

ýr dregsk, við skotskúrum,

skjaldborg, í gras aldir.

Vápnrjóðr stikar víða,

vellbjrótr á lög, spjótum,

þryngr at sverði söngvi,

sóknharðr þrömu jarðar.

Þat málsorð, er fyrst er í þessi vísu,er síðast í inni fyrri, ok er in síðari svá dregin af inni fyrri. Því heita þat drögur.