Снорри Стурлусон

Младшая Эдда (Часть 2)

ok fjórða vísuorði, ok er þar ein samstöfun sett í, svá at tvær eru síðar, ok aukit því lengð orðsins.

Nú er flagðaháttur:

34. Flaust bjó folka treystir

fagrskjölduðustum öldum.

Leið skar bragnings bróðir

bjartveggjuðustu reggi.

Hest rak hilmir rasta

harðsveipaðastan reipum.

Sjár hlaut við þröm þjóta

þunghúfustu lungi.

Hér skiptir háttum í öðru ok inu fjórða vísuorði.

Er hér aukit bæði samstöfu ok fullnat orðtak sem framast, ok eftir þá samstöfun eru þrjár samstöfur, og er rétt dróttkvætt, ef hon er ór tekin.

Þessi háttr er in forna skjálfhenda:

35. Reist at Vágsbrú vestan,

varrsíma bar fjarri,

heitfastr hávar rastir

hjalm-Týr svölu stýri,

Stökr óx, er bar blakka

brims fyr jörð it grimma

herfjölð, húfar svölðu,

hrannláð, búandmanna.

Hér er skjálfhent með aðalhending í þriðja vísuorði á hvárum tveggja helmingi, en at öðru sem dróttkvætt. Þenna hátt fann fyrst Veili. Þá lá hann í útskeri nökkuru, kominn af skipsbroti, ok höfðu þeir illt til klæða ok veðr kalt. Þá orti hann kvæði, er kallat er kviðan skjálfhenda eða drápan steflausa ok kveðit eftir Sigurðar sögu.

Þetta er þríhent kallat:

36. Hristi hvatt, þá reistisk,

herföng, mjök löng véstöng.

Samði folk, en frömðusk

fullsterk, hringsterk, grams verk.

Hönd lék, herjum reyndisk,

hjörr kaldr, allvaldr mannbaldr.

Egg frá ek breiða bjoggu

bragning fylking, stóð þing.

Hér eru þrennar aðalhendingar í öðru ok inu fjórða vísuorði, ok lútask allar einnig, ok fylgir samstöfun fyrir hverja.

Nú er inn dýri háttr:

37. Vann, kann virðum banna

vald, gjald, höfundr ladar,

ferð verð folka herði

fest mest, sá er bil lestir.

Hátt þrátt, hölða áttar

hrauð auð jöfurr rauðum,

þat, gat þengill skatna

þjóð, stóð af gram, bjóða.

Hér eru í fyrsta ok þriðja vísuorði tvær aðalhendingar samt í upphafi, en in þriðja at hætti við enda.

38. Farar snarar fylkir byrjar,

freka breka lemr á snekkjum,

vaka taka vísa rekkar,

viðar skriðar at þat biðja.

Svipa skipa sýjur heppnar

sömum þrömum í byr römmum,

Haka skaka hrannir blökkum

hliðar. Miðar und kjöl niðri.

Hér eru þrjár hendingar í vísuorði ok skothent í fyrsta ok þriðja vísuorði, en þriðja hending at hætt við enda, ok fylgir samstafa hverri setningu.

Þessi háttr er kallat tiltekit:

39. Ok hjaldrreifan hófu

hoddstiklanda miklir,

morðflýtir kná mæta

malmskúrar dyn, hjalmar,

hjaldrs þá er hilmir foldar

hugfærum gaf stæri,

ógnsvellir fær allan,

jarldóm göfugr, sóma.

Hér skiptir háttum it fimmta vísuorði, ok leiðir í því orði máltak af fyrra vísuhelmingi, ok dregst þat vísuorð með hljóðfyllingum mjök eftir skjálfhendu inni nýju.

Þessi háttr er kallat greppaminni:

40. Hverr fremr hildi barra?

Hver er mælingum ferri?

Hver gerir höpp at stærri?

Hver kann auð at þverra?

Veldr hertogi hjaldri.

Hann er first blikurmanni.

Hann á höpp at sýnni.

Hann vélir blik spannar.

Þessum hætti er breytt til dróttkvæðs háttar með orðum.

Nú er sá háttr, er vér köllum liðhendr:

41. Velr ítrhugaðr ýtum