Снорри Стурлусон

Младшая Эдда (Часть 2)

Þetta er rétt runhending, ok er þessi háttr tekinn af töglagi. Hér eru fjóar samstöfur í vísuorði eða fimm, ef skjótar eru. Þessi er in minni runhenda:

87. Drífr handar hlekkr,

þar er hilmir drekkr.

Mjök er brögnum bekkr

blíðskálar þekkr.

Leikr hilmis her

hreingullit ker,

segi ek alt sem er,

við orða sker.

Þessi er hneppr af inum fyrra.

Þessi er in minnsta:

88. En þá er hirð til hallar

hers oddviti kallar,

oft tekr jarl at fagna

við ótali bragna,

búin er gjöf til greizlu

at gullbrota veizlu.

Þröngt sitr þjóðar sinni,

þar er mestr frami inni.

Þessi runhenda er tekin af dróttkvæðum hætti, ok eru hér jafnmargar samstöfur ok svá stafaskipti sem í dróttkvæðu.

Nú hefr upp inn fjórða bjálk runhendinga:

89. Hirð gerir hilmis kátt,

höll skipask þrongt at gátt,

auð gefr þengill þrátt,

þat spyrr fram í átt.

Slíkt tel ek hilmis hátt,

hann er rausn of mátt,

jarl brýtr sundr í smátt

slungit gull við þátt.

Þessi háttr er hnepptr af inum fyrra ok rétt runhendr.

Nú er in minni runhenda:

90. Mörg þjóð ferr til siklings sala,

sæmð er þar til allra dvala,

tyggi veitir seima svala,

satt er bezt of hann at tala.

Bresta spyrjum bauga flata,

bragna vinr hann gulli hata,

æðri veit ek at gjöflund gata

grundar vörðr, fyr hringa skata.

Þessi runhenda er tekin af hrynhendum hætti.

91. Þiggja kná með gulli glöð

gotna ferð at æsi mjöð.

Drekka lætr hann sveit at sín

silfri skenkt it fagra vín.

Greipum mætir gullin skál,

gumnum sendir Rínar bál,

eigi hittir æðra mann,

jarla beztr, en skjöldung þann.

Þessi er hnepptr af inni fyrri runhendu.

Hér hefr upp inn fimmta runhendan bálk:

92. Getit var grams fara,

gört hefi ek mærð snara,

þengil mun þess vara,

þat nam ek lítt spara.

Finnrat fræknara

fæði gunnstara

mann né mildara

merkir blóðsvara.

Þessi er ok full runhenda.

Þessi er in minni runhenda ok tekin af hálfhnefstum hætti eða náhendum:

93. Þengill lætr höpp hresst,

honum fylgir dáð mest,

vísi gefr vel flest

verbál ok ólest.

Húfar brutu haf ljótt,

heim lét ek jöfur sótt,

Yngva lofar öll drótt,

jarls sá ek frama gnótt.

Þessi er stýðfr eða hnepptr af fyrra hætti:

94. ……… Gramr,

gulli söri Kraki framr,

efla frágun Haka hjaldr,

……… aldr.

Ormi veitti Sigurpur sár,

slíkt var allt fyr liðit ár,

Ragnarr þótti skatna skýrstr,

Skúli jarl er miklu dýrstr.

Málaháttr:

95. Munða ek mildingi,

þá er Mæra hilmi

fluttak fjögr kvæði,

fimmtan stórgjafar.

Hvar viti áðr orta

með æðra hætti

maðr og menglötuð

maðr und himins skautum?

Fornyrðislag:

96. Ort er of ræsi,

þann er rýðr granar

vargs ok ylgjar

ok vápn litar.

Þat mun æ lifa,

nema öld farisk,

bragninga lof,

eða bili heimar.

Bálkarlag:

97. Lyfta ek ljósu

lofi þjóðkonungs.

Upp er fyr ýta

jarls mærð borin.

Hverr myni heyra

hróðr gjöflata

seggr svá kveðinn

seims ok hnossa?

Sú er grein milli þessa hátta, at í fornyrðislagi eru í fyrsta ok þriðja vísuorði einn stuðill, en í öðru ok fjórða vísuorði þá stendr höfuðstafr í miðju orði, en í stikklagi eru tveir stuðlar, en höfuðstafr í miðju orði. En í bálkarlagi standast stiðlar ok höfuðstafr sem í dróttkvæðu.

Starkarðarlag:

98. Veit ek verðari